گازی که از مخلوط و ترکیب کردن دو یا چند جزء گاز مختلف با نسبت های متفاوت از ppm ، ppb تا درصد تولید می شود، گاز ترکیبی، گاز میکس، گاز مخلوط و یا چند جزئی نام دارد. به این نوع مخلوط ها، گاز استاندارد یا گاز مرجع نیز گفته می شود.
برای تولید مخلوط های گازی روش های مختلفی از جمله روش وزنی، فشار نسبی و حجمی استفاده می شود. روش وزنی شایع ترین متد و دقیق ترین روش برای تولید مخلوط های گازی است. در روش فشار نسبی از قانون دالتون برای محاسبه مقدار موجود در مخلوط گازی و در روش وزنی با توجه به وزن مولکولی گازها استفاده می شود.
در تولید مخلوط گازی محدودیت هایی وجود دارد مثلا به نوع و خصوصیت گاز های استفاده شده در مخلوط گازی بستگی دارد. به یکی دیگر از چالش های موجود در تولید مخلوط گازی که می توان به آن اشاره کرد؛ واکنش گازها با یکدیگر، ناپایداری برخی گازها و ایمنی تولید مخلوط گازی می باشد، که این موارد قبل از تولید؛ توسط کارشناسان بررسی شده و تولید در بهترین شرایط اتفاق می افتد. مخلوط گازی برای فرآیندهایی خاص؛ بر پایه شیوه مشخص با دما و فشار معین ساخته می شود.
برخی گازها از نظر کمی و کیفی دارای حساسیت هایی می‌باشند که جزء گازهای ترکیبی وارداتی بشمار می روند. در تولید گاز میکس، از گازهایی استفاده می شود که از لحاظ شیمیایی با یکدیگر در تضاد نیستند و همواره یکسان و مطابق استاندارد آن صنعت یا کاربرد خاص باشد و از الزامات مشخصی تبعیت کند.
همچنین میزان ناخالصی ها در هر کدام، باید به دقت مشخص شود تا درصد ترکیب نهایی مشخص شود. برخی ديگر از گازهای مخلوط، ممكن است بسيار پيچيده تر از اين باشند و شامل 30 نوع گاز مختلف و حتی بيشتر باشند. معمولاً مخلوط های گازی خاص، با توجه به يك مرجع مقياس گيری استاندارد (SRM) تهيه و آماده می شوند.
اجراي برخی از روش های آماده سازی سيلندر، می تواند طول عمر مخلوط گازی را به شكل دلخواه افزايش دهد. يكي از اين روش ها، آماده سازی Scott’s Aculife می باشد. در اين روش ديواره داخلی سيلندر شرطی می شود و اين امر طول عمر مخلوط گازی را افزايش می دهد. ميزان مصرف گازهای خاص به هيچ وجه به ميزان مصرف گازهای صنعتی نمی رسد. گازهای خاص در سيلندرهای فولادی یا آلومينيومی با فشار بالا تا حد 3000 پوند فشار بر اينچ مربع (Psig) توزيع می گردد و لذا به آنها گازهای سيلندری يا بطری می گويند.
انواع مخلوط های گازی به شرح ذیل می باشد:
